Studija Žensko društvo (1875–1942) Jasmine Milanović predstavlja sveobuhvatnu analizu rada jedne od retkih ustanova dugog trajanja u modernoj srpskoj istoriji. Reč je o udruženju žena, poznatijem pod pogrešnim nazivom Beogradsko žensko društvo (što je autorka uočila i ispravila) koje je imalo sedište u Beogradu i bilo je čvrsto povezano sa svojim ograncima – podružinama u Srbiji. Knjiga sadrži 473 strane osnovnog teksta s napomenama i fotografijama, priloge (Spisak članica Ženskog društva 1875–1940, Pravila Društva i njegovih ustanova, Spisak podružina i podružinskih škola, Spisak imovine, škola i drugih ustanova Ženskog društva i njegovih podružina 1925), kao i spisak izvora, literaturu i registre. Studiji je prethodilo obimno istraživanje koje je autorka obavila odgovorno i temeljno. Ovo je uočljivo u napomenama na osnovu kojih je jasno da je uključena relevantna arhivska građa, dostupna štampa i literatura.

U srpskoj istoriografiji retke su monografije u kojima je studiozno analiziran rad i značenja političkog, društvenog i socijalnog angažovanja članova i članica pojedinih ustanova, udruženja i organizacija. Ovde je reč o ženskom udruženju koje je postojalo šezdeset i sedam godina. Njegova istorija se, između ostalog, može problematizovati na nekoliko nivoa (u kontekstu kontinuiteta i promene, odnosa centra i periferije, delovanja društvene elite itd.), jer je Društvo bilo aktivno u različitim državno-pravnim okvirima (Kneževina/Kraljevina Srbija, Kraljevina SHS, Kraljevina Jugoslavija) u kojima su se odvijali specifični društveni i kulturni procesi. Humanitarna delatnost Ženskog društva je svojevrsno ogledalo socijalne politike države i građanske svesti društvenih grupa i pojedinaca/ki. Specifičan „ženski“ kontekst pruža uvid u rodne politike u srpskom društvu, u proces politizacije žena u kome se posredstvom humanitarnog delovanja uvećavao prostor za njihovu javnu ulogu u (jedino dostupnom) nacionalnom diskursu, ali i u emancipatorske kapacitete jedne grupe angažovanih žena. Ovo su sve oblasti u kojima se decenijama prelamala aktivnost rukovodstva i članica Ženskog društva.

Metodološki pristup Jasmine Milanović zasnovan je na analizi mnogostrukih značenja fenomena Ženskog društva u društvenoj i kulturnoj istoriji Srbije. Osnovni tekst studije čine predgovor, devet poglavlja i zaključak. Svako poglavlje podeljeno je na nekoliko potpoglavlja i ova struktura predstavlja uravnoteženu celinu. U prvom poglavlju (Ženski klubovi, društva, udruženja i organizacije u Evropi i Srbiji u 19. veku) Jasmina Milanović je istakla najvažnije pravce ženske javne delatnosti u Evropi, njenu filantropsku osnovu koja je bila produžetak rodnih uloga definisanih u političkom diskursu vremena u kome se pojavljuju i začeci feminističkog delovanja. Uočila je raznovrsnost ženskih organizacija i ciljeva udruživanja žena koji su ponekad u nacionalnim okvirima bili međusobno suprotstavljeni. Pojavu prvih udruženja u Kneževini Srbiji povezala je s pojavom građanske klase u uslovima pretežno agrarnog srpskog društva. U drugom poglavlju (Osnivanje Ženskog društva, predsednice i članice) autorka, između ostalog, ispravlja mnoge ranije greške u literaturi u vezi s osnivanjem Društva i konstituisanjem njegove uprave. Treće poglavlje (Pravila Ženskog društva 1875–1937) posvećeno je pravnoj regulativi i promenama u radu organizacije. Osim dokumentarnog značaja, autorka je kroz izmene i dopune pravila analizirala promene u širem kontekstu rada Društva. One su bile povezane s društvenom modernizacijom u deceniji pred početak Prvog svetskog rata i kasnije u Kraljevini SHS odnosno, Jugoslaviji. U poglavlju pod nazivom „Društveni i humanitarni rad Društva“ Jasmina Milanović razmatra pojavu politizacije i nacionalizacije populacije u širem obimu, koja je bila tipična za nacionalne države u 19. i na početku 20. veka. Tada je briga za stanovništvo koje naučni autoriteti proglašavaju „nacionalnim kapitalom“ dovela do redefinisanja uloge žene u društvu i pojave emancipatorskih zahteva u ženskim organizacijama i ženskim pokretima. Na osnovu analize rada Ženskog društva autorka je uočila dva talasa „patriotske mobilizacije“ njegovih članica: 1876. u vreme Srpsko-turskih ratova i u prvoj deceniji 20. veka, dakle u epohi balkanskih ratova i pred početak Prvog svetskog rata. Na kraju ovog poglavlja razmatra i pitanje feminističkog određenja društva. Iako njegova pojava i raznovrsna delatnost svakako predstavljaju uvod u kasnije oblikovanje zahteva za privatno-pravnom, društvenom, ekonomskom, političkom ravnopravnošću žena i muškaraca u srpskom (jugoslovenskom) društvu, autorka zaključuje da se delovanju Ženskog društva može pripisati feministički karakter. Peto poglavlje (Dobrovoljne bolničarke i bolnice Ženskog društva) posvećeno je delatnosti uprave i članica udruženja u ratnim godinama. Predan i savestan rad na opremanju bolnica, pripremi bolničkog rublja, negovanju ranjenih i bolesnih tokom balkanskih i Prvog svetskog rata, bili su među njihovim najvažnijim doprinosima državi i društvu. Ovo poglavlje je u istraživačkom pogledu veoma važno jer predstavlja rekonstrukciju zanemarenih područja naše istorije. U narednom poglavlju (Žensko društvo i Beogradsko žensko društvo) autorka prati rad organizacije posle 1918. godine u novoj državi Kraljevini SHS (Jugoslaviji). Društvo je opstalo uprkos pojavi novih udruženja, jačanju feminističkih organizacija, odnosno promenjenom javnom diskursu. U vezi s poslednjim posebno je zanimljiva podela između feministkinja u Narodnom ženskom savezu Kraljevine SHS i „humanitarki“ koje su i dalje insistirale na dobrotvornom radu kao najvažnijoj ženskoj dužnosti. Jedno od ključnih poglavlja (Časopis i institucije Ženskog društva) sadrži rezultate istraživanja i analizu obimne delatnosti žena u okviru ovog udruženja. Na osnovu toga autorka upućuje na svu složenost njihovog angažmana, na znanja koja su bila neophodna i na stečena iskustva u organizaciji rada njegovih ustanova: Radeničke škole, Doma starica, Bazara, Đačke trpeze, prodaje narodnih rukotvorina, pripreme nastupa Srbije na svetskim izložbama i slično. Sve ovo je doprinelo da se žene obuče upravljanju, organizaciji, ekonomisanju i, što je još važnije, pregovaranju s državnim autoritetima u cilju uspešnijeg rada. U narednom poglavlju (Podružine Ženskog društva) Jasmina Milanović je analizirala rad podružina Ženskog društva izvan prestonice čiji se broj neprestano uvećavao. Autorka se upustila u pionirski posao i dopunila postojeća znanja o bogatoj lokalnoj istoriji, a rekonstrukcija članstva podružina izvukla je iz anonimnosti stotine žena u srpskim varošima. Poslednje poglavlje (Dobrotvori Ženskog društva) takođe predstavlja važan put za identifikaciju svih onih pojedinaca i pojedinki koji su novčanim sredstvima i poklonima omogućavali njegov višedecenijski rad. Reč je o zanimljivom društvenom i kulturnom fenomenu, jer su priložnici ovo činili najčešće u znak sećanja na svoje bližnje ili se i sami na ovaj način „upisivali“ u istoriju. Na kraju knjige, autorka je u Prilozima, između ostalog, objavila i vrednu istorijsku građu kojom su konačno personalizovane sve članice Društva u Beogradu.

Obim istraživanja, hronološki raspon i metodološki pristup koji je omogućio sagledavanje celine postojanja, delatnosti i doprinosa ustanove „dugog trajanja“ kakva je bila Žensko društvo (1875–1942) učinili su da knjiga Jasmine Milanović predstavlja važan istoriografski doprinos razumevanju mnogih pojava u političkoj, društvenoj i kulturnoj istoriji Kneževine/Kraljevine Srbije i Kraljevine SHS/Jugoslavije. Autorkin istraživački i analitički postupak rekonstruisanja prošlosti Društva omogućio je uvid u mnoge oblasti naše prošlosti koje su bile podređene etabliranoj akademskoj istoriografiji. Još jednom je ukazano na to da su doprinosi žena bili ogromni za društvo zahvaćeno ratnim i posleratnim nedaćama. U mirnodopskim uslovima žene su imale ulogu regulatora u lošoj ili gotovo nepostojećoj socijalnoj politici države. Osim toga, tekstom Jasmine Milanović brojne žene koje su učestvovale u radu Društva postale su ličnosti s imenom i prezimenom. Uvidom u njihov rad pružila nam se mogućnost da bolje razumemo osnove na kojima je takođe začet ženski emancipatorski i feministički angažman u prvoj polovini 20. veka.